Dit is een belangrijk onderdeel van het menselijk afweersysteem, het immuunsysteem. Het zorgt voor de verspreiding van witte bloedcellen naar alle plekken in het lichaam waar ziekteverwekkende organismen kunnen binnendringen, met name die onderdelen die contact hebben met de buitenwereld: de huid, de longen en de mond, de keel en de slijmvliezen van de darmen. Op strategische plekken in het lichaam liggen de lymfeklieren, eigenlijk kleine opslagkamertjes met lymfevocht en afweercellen. Wanneer het beenmerg grote hoeveelheden onrijpe cellen gaat produceren, zoals bij leukemie en lymfekanker, hopen deze zich in de lymfeklieren op.

Bij lymfekanker wordt onderscheid gemaakt tussen Hodgkin lymfoom en non-Hodgkin lymfoom, de verzamelnaam voor alle overige zogeheten lymfoproliferatieve maligniteiten.

Non-Hodgkin ontstaat door woekering van de stamcellen van de lymfocyten. Non-Hodgkin is bijna nooit tot een plek beperkt, maar verspreidt zich juist door het hele lichaam, ook buiten de lymfeklieren en vaak ook in het beenmerg. Bij bijna eenderde van de non-Hodgkin lymfomen worden deze buiten de lymfeklieren ontdekt. Er worden drie graden van kwaadaardigheid onderscheiden. Tumoren met een lage graad groeien langzaam, maar zijn slecht behandelbaar. Tumoren met een hoge graad groeien zeer snel en zijn juist wel gevoelig voor chemotherapie. Evenals bij Hodgkin worden daarnaast vier stadia van uitbreiding van de ziekte onderscheiden. Het diffuus grootcellig B-cellymfoom maakt 30-40 procent van de non-Hodgkin lymfomen uit, het folliculair B-cellymfoom ongeveer 25-30%. Deze laatste is veelal langzaam groeiend (indolent) en vrijwel ongeneeslijk, maar kenmerkt zich door herhaalde recidieven en soms ook spontane remissies.

maar ze komen minder vaak voor. Non-Hodgkin is daardoor minder goed herkenbaar, al vormen opgezwollen klieren en vermoeidheid wel duidelijke aanwijzingen.

combinatie van factoren. Immuniteitsvermindering, aangeboren of door HIV-besmetting of het gebruik van bepaalde medicijnen zoals cytostatica (chemo) en immuunonderdrukkers als methotrexaat, vergroot de kans op het krijgen van het non-Hodgkin lymfoom. Ook na een behandeling voor kanker, waarbij bestraling en/of chemotherapie zijn toegepast, neemt de kans op deze ziekte toe. Mogelijk speelt ook blootstelling aan dioxine, pesticiden en bepaalde haarverf een rol bij de kans op het krijgen van een non-Hodgkin lymfoom. Van organische oplosmiddelen zoals benzeen is min of meer onomstotelijk bewezen dat deze de kans op non-Hodgkin vergroten.

Sinds de jaren 70 is er een toename van 80%. De meeste patiënten zijn ouder dan 65 jaar. Vrouwen hebben een wat grotere kans op non-Hodgkin dan mannen (1,5 maal zo vaak).